viernes, 28 de mayo de 2010

A Lucia al nacer, mi versión

Hace algún tiempo hice una apuesta, el trato era construir una versión propia del poema A Lucia al nacer de Robert Graves. Como la apuesta nunca se consumó, publico mi versión, no sé porque ni para qué.


A los más grandes seguidores de Graves, pido de antemano disculpas por mi atrevimiento.



A Lucia al nacer, mi versión

Aunque la luna sonriendo maternal y blanda
te saluda a ti, entre el enjambre de los recién nacidos,
con un «bienvenida al mundo», recuerda sin embargo
las palabras del viento que empalagosas en sus reclamos
declaran un sincero dolor al que esta tierra ha de pisar

Atroz sociedad en la que has nacido,
profanadores Ignorantes asquean todo con sus manos
mientras se preguntan, cuanto ganas, que tienes
a dónde has ido, te conocen tanto en pocos días…
Ten presentes sus bramidos, escúchalos con serenidad en tu pecho.
pero no les hagas caso, lanza tus rotundos saltos al fangoso horizonte
Nada podrá cambiarlos, mas sin embargo, no dejes que te cambien a ti.
Traga una bocanada de tibio aire y domina la bestia que aun no has sido.

sábado, 22 de mayo de 2010

A la mierda con esta entrada

Pues sucede que hoy tenía en la cabeza magnas intenciones de producir algo a mi gusto, a partir de una idea un tanto más clara que otros días dispuesta a materializarse, quizá porque ya la venía mascando desde antes, quizá porque a las escondidas se fue madurando y luego se dejó notar para que la sacara de ahí, pero en el momento anterior (o debería decir en el mundo anterior) al de ponerme a escribir apareció el elemento distractor que casi siempre aparece cuando me pongo en el plan de redactar la entrada para este blog tan accidentado, y dio la casualidad de que ese elemento distractor provocó que me diera cierta nublación en el pensamiento, por lo que se me activó en consecuencia el Bastardo Caprichoso que guardo dentro del cerebro y que solo sale cuando me da la gana, siendo la actual una de esas ocasiones. Así que ahora mismo me siento algo irritado, molesto con esta vida que se está volviendo tan molesta estos últimos días (no quiero que ahora me vengan con preocupaciones taradas en torno a lo que pueda deducirse de mi psique en estas palabras, no me he sentido nada bien pero tampoco estoy que me abalanzo contra un bus en plena marcha), y por eso lo dije y ahora lo repito, a la mierda con esta entrada.

Ahora en mayúsculas: A LA MIERDA CON ESTA ENTRADA.

...

¿Y ahora, qué?

Uhmmmm... Pues que por alguna razón emerge un capricho bastardo (que sólo emerge cuando estoy en modo Bastardo Caprichoso, ergo, cuando me da la gana), que me ordena agregar mucho relleno genérico al resto de la entrada, por haberla mandado a la mierda. Me pregunto entonces: ¿Será mi capricho una inútil tontería combinada con ínfulas dictatoriales para con un minúsculo blogcito, o un ejercicio en el que tímidamente exploro las posibilidades de expresión que se pueden aprovechar al tener un espacio propio en la atarraya?

Podría dedicarme a pensar en una respuesta plausible, que me podría llevar a una reflexión propia sobre mi concepto y uso del blog, así como sobre las implicaciones que esto contiene. Y trataría de divertirme en el intento, porque podría darle vueltas al tema lo suficiente como para terminar hablando de otra cosa. Pero está el detalle de que ya había mandado a la mierda esta entrada. Así que las reflexiones deberán esperar.

...

Con ustedes, el relleno prometido. Lo siento mucho, pero la suerte está echada. Por lo menos intenté demorar lo inevitable dándole vueltas a la cosa. Ahh, como dato curioso, los párrafos que siguen los saqué una página que ofrece un generador de relleno.


Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quisque et ante in tortor semper semper. Duis dictum tristique lacus. Praesent suscipit semper varius. Pellentesque sapien neque, ultricies ut mattis lacinia, molestie quis metus. In dapibus interdum eros vel congue. Duis dolor sapien, mattis eget varius vitae, lobortis sit amet diam. Phasellus a velit est. Vestibulum pretium nisi non nisl bibendum sit amet posuere mauris condimentum. Duis ornare, mi vitae egestas cursus, ligula magna ullamcorper augue, eu euismod turpis arcu non diam. In hac habitasse platea dictumst.

Suspendisse potenti. Nam ut neque nisl, tincidunt tincidunt eros. Vivamus tincidunt, tellus et elementum porta, augue turpis imperdiet justo, ac tincidunt metus arcu eget nunc. Proin lacinia nisi eu diam congue facilisis. Aenean sagittis ultrices fermentum. Suspendisse neque orci, varius quis malesuada et, ornare faucibus tortor. Maecenas non odio felis. Fusce diam purus, bibendum eget egestas non, sodales non sem. Suspendisse semper tempus nunc, at hendrerit orci luctus vitae. Aliquam id leo eu enim mattis ultrices convallis id enim. Donec augue justo, feugiat at egestas quis, viverra at nibh. Suspendisse cursus blandit mauris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Integer neque augue, ultrices non mollis rutrum, euismod quis nulla. Praesent lorem augue, sagittis at commodo et, venenatis nec est. Curabitur posuere fringilla arcu pretium varius. Quisque porta elementum vehicula. Quisque posuere tristique ullamcorper. Morbi congue cursus velit at semper. Suspendisse condimentum scelerisque neque, ac vulputate ante porttitor a. Mauris pretium, enim vitae bibendum viverra, diam urna gravida neque, non facilisis erat libero adipiscing ipsum. Nunc fermentum bibendum arcu, quis tincidunt turpis pretium non. Mauris quis dolor massa, at fermentum lorem. Suspendisse scelerisque, felis sit amet tincidunt viverra, ante diam fringilla dui, non egestas neque quam et dui. Donec iaculis bibendum urna quis imperdiet. Morbi eu mollis dolor. Integer lacinia mollis diam, ac lobortis lorem tristique ut. Suspendisse potenti. Nullam quis nisl ut dui dapibus malesuada. Curabitur risus eros, facilisis et blandit a, aliquam non massa.

Phasellus non dolor in turpis dapibus pharetra vel quis lacus. Mauris commodo, nisl nec aliquet convallis, lorem sapien elementum erat, sed malesuada massa libero at elit. Vestibulum ante ipsum primis in faucibus orci luctus et ultrices posuere cubilia Curae; In eu quam felis. Nam a nibh vitae massa ornare vestibulum. Sed vitae eros lectus, sit amet laoreet lorem. Vivamus elementum lorem non urna dapibus ut imperdiet massa placerat. Donec ac vulputate orci. Nulla vel mauris turpis. Donec semper dui nec urna condimentum ac cursus nunc dignissim. Aliquam blandit consequat lorem, non sollicitudin urna suscipit ut. Nunc eget suscipit urna. Sed egestas porttitor malesuada.

Donec suscipit, nisl quis vulputate facilisis, nunc est rhoncus turpis, non venenatis eros dolor at urna. Ut pulvinar dignissim volutpat. Suspendisse potenti. Vestibulum ante ipsum primis in faucibus orci luctus et ultrices posuere cubilia Curae; Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliquam erat volutpat. Mauris id arcu vitae odio convallis feugiat. Quisque odio sapien, lobortis nec commodo non, mollis eu dui. In euismod accumsan consectetur. Vestibulum lectus mauris, viverra vel varius a, vehicula ut risus. Morbi mattis condimentum justo varius interdum. Aenean nunc odio, fermentum in tincidunt eget, ornare sed nisi. Sed gravida felis nec eros condimentum eget eleifend velit hendrerit. Vivamus nec tortor non tortor consequat rhoncus eget in tellus. Maecenas luctus commodo arcu, sed hendrerit risus ornare in. In nibh massa, porttitor vel volutpat ut, tristique sed risus. Integer tempus dui ac elit lacinia commodo. Aliquam mollis auctor metus, eu eleifend tellus blandit cursus. Proin neque sem, rhoncus at tempus eget, auctor eu augue. Morbi gravida hendrerit hendrerit.

Pellentesque habitant morbi tristique senectus et netus et malesuada fames ac turpis egestas. Aenean id erat eu ante bibendum placerat. Aliquam lacinia, lacus id adipiscing semper, sem tellus tempor mi, sit amet accumsan est turpis eget lorem. Fusce vel justo eu dui laoreet vulputate ac ut felis. Quisque mattis, turpis nec fermentum cursus, est dolor pellentesque dolor, ac rhoncus elit arcu a nisi. Duis condimentum fringilla justo, ac condimentum tellus semper et. Pellentesque vehicula, orci eget tempor feugiat, diam dolor commodo mauris, tempus hendrerit nibh purus nec tortor. Ut a nibh dolor, id congue eros. Donec pulvinar venenatis metus, sed lacinia enim sagittis sit amet. Fusce at velit ante. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.

Curabitur non sem in metus gravida euismod. Proin aliquam bibendum placerat. Aliquam erat volutpat. Proin at ullamcorper dui. Ut vestibulum nulla vel mauris lacinia consectetur. Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Suspendisse et massa libero. Donec lobortis lacus eget ligula euismod elementum. Nunc luctus velit ac mauris tempus mattis. Pellentesque vestibulum libero elit. Duis pretium, ante aliquet auctor tincidunt, purus tellus mattis eros, in luctus enim enim at tortor. Nulla et orci massa, et elementum risus. Nulla sit amet justo orci, a tristique arcu. Morbi feugiat accumsan nunc at luctus. Suspendisse dui turpis, consectetur ut elementum eget, vulputate id ante. Sed eu mi in lacus aliquam gravida vitae ut purus.

sábado, 15 de mayo de 2010

En el claro de Silvio Rodriguez

Pocas veces suelo hablar de mis gustos musicales, de hecho, creo que la música, con todo el respeto de muchos, no tiene un papel fundamental en mi vida en este momento, quizás lo tuvo antes; cuando creía que al mundo se accedía dependiendo de la música que escuchabas. Ahora la escucho y bastante, pero no suelo escuchar el mismo o los mismos artistas como la mayoría de las personas, fácilmente puedo un día estar escuchando tango, rock progresivo o jazz (cualquier compositor o interprete) sin ningún tipo de problema. Incluso me atrevería a decir que podría vivir fácilmente sin escuchar música, no sé a que horas me desautomaticé de tal forma, pero aclaro que no siempre fue así, en otros dias ya remotos en mi conciencia escuchaba los mismos cinco grupos, me sabia las canciones y hasta los defendía a capa y espada frente a fans de otros grupos o cantantes.

Sin embargo, en estos días ando escuchando música de Silvio Rodríguez de una manera casi sagrada, con la disciplina y sacrificio que requiere el practicar un arte o una filosofía. Simplemente me deje envolver en su música, pero creo que para poder tocar un poco de la esencia de este poeta se requiere todas esas medidas. Incluso, me atrevo a decir que lo que ando buscando en las cosas en la actualidad es que sean poesía, creo que tengo aspiraciones poéticas sobre las cosas, sobre el mundo.

Por eso a pesar de todo lo escrito anteriormente confieso que no puedo estar un día sin escuchar alguna poesía de Silvio, que me remueva las vísceras, que haga templar mi ego, mi existencia, creo que el gran acierto de Silvio es que logra tocar la esencia de lo humano, esas cosas en las que tambaleamos, ahí donde hay vacio, donde hay cosas sin explicación, eso es lo que nos recuerda este Cubano, que hay belleza, que hay miedo, que hay fin, pero a pesar de todo hay necesidad de estar aquí sintiendo todo lo que es el universo.

Creo que no tengo el tiempo que quisiera para extenderme mas, así que mejor los dejaré con un video para que ustedes mismos experimenten, lo que sea; si se animan a compartirlo conmigo o con el frailejón será muy interesante, ¿qué trasmite la canción, que sienten al escucharla?

Por ahora me voy sintiendome mas tranquilo, acercarme de nuevo a un musico es un buen sintoma, ya me empezaba a preocupar.


sábado, 8 de mayo de 2010

Intradiálogo con saña

- Y creo que hoy se me perdió el hilito para jalar. Se me escondió el verbo. Se me achicó el palabrero. Se me tostó el vocablo. Se me rompió la frase. Se me cayó el acto perceptible de teclear al piso y se me disolvió como burbujita en fregadero. Se me escapó el adverbio. Se me dañó el lenguaje. Se me agotó el ingenio. Se me estropeó la idea. Se me acabó. Se me...

- ¡Ah! Me encanta ver cómo sus lamentos sobreactuados tienen su lado irónico. Mire no más, se ha quejado como siempre de que hoy no tiene nada que decir, y sin embargo la 'deseperanza' le ha servido para enumerar su 'desgracia' con unas cuantas frasecillas que no serán el Novamás de la creatividad y que, en mi opinión, pecan de cierto manierismo coloquial, pero que me sugieren que no está del todo nulo para decir algo... es más... de repente presiento que hay algo detrás de todo esto... ¿A quién quiere impresionar? ¿Al lector extraviado allá afuera -que se entienda que aquí incluyo a ambos sexos, no se jorobe-, del que no sabemos si vendrá a vernos después o incluso antes de presenciar esta colosal fanfarronada? ¿A mi persona y "existencia", que no se preocupa más que por aprovechar todo lo que usted dice para mofarse y fastidiarle hasta convertir sus horas en deshoras? ¿A usted mismo, endeble conjunto de conciencia, mito y parodia, en un torpe intento por suplir su necesidad de justificación de su presencia en el mundo, por culpa de una experiencia no sensible del mismo que hace que su vida solo sea la ilusión de un fausto y lejano sentimiento de propiocepción, opacado siempre por un permanente estado de duda, y que trata de apaciguar con jueguillos de palabras que contradicen su credo y su forma de sufrirlo? ¿Ah? ¿Ah?

- ¿Pero de qué está hablando? No le entiendo... Es como si se estuviera tomando muy en serio mis pequeños juegos, y la verdad es que...

- Más bien es usted el que se está tomando muy en serio su propio juego, mi señor. Cree que puede engañarme con esa adusta falacia, enmascarada en ese tonito de patraña juguetona que tanto me irrita. Pero para su desgracia e infortunio se equivoca, mi señor, se equivoca terriblemente...

- ¿Pero de qué clase de engaños habla? Realmente no entiendo qué es lo que pasa, no lo...

- ...Sólo dígame qué es lo que en verdad pretende, cuáles son sus verdaderas intenciones con toda esta sucia parafernalia... y le diré que, aunque presumo que éstas cruzan la raya entre lo retorcido y patético, haré el esfuerzo de percibirlas como un poco más tolerables que esta tormenta insípida de canalladas con la que espera usted impresionarme futilmente...

- ¡Pero si sólo son formas que se me ocurrieron para expresar que un día como hoy no tenía de qué escribir! ¡Sólo era eso! ¿Qué he estado haciendo mal para que...

- ¡Pamplinas! ¡Rebuznos disonantes! Ya veo... ahora pretende fingir inocencia. Qué débil y repugnante recurso, típico de seres de su estirpe. Aunque bueno, ya sabía yo que no podía esperar nada bueno de personajes tan abyectos... Y es que debo decir que ahora me tomo el atrevimiento de observarle detenidamente, y sólo encuentro delante de mí a una lagartija hipócrita, a un sinverguenza de hueso podrido, a un proyecto malogrado de forma viviente, a un tumor en el zapato, a un vil experimento de falsa existencia que el cosmos desecha ante mí, a un trozo de boñiga seca, a un fracasado insurrecto, a un tarado pervertido que sólo arroja de su boca horripilantes modulaciones estentóreas, a un insecto desdichado, a un...

- Hombre, estoy confundido, aturdido, obnubilado, al borde de la parálisis, del colapso, del quiebre, del derrumbe, de la crisis, del paroxismo... ¿Por qué ahora ese cambio tan violento? ¿Por qué ahora me insulta? ¿Que es lo que...

- ¡Señor! ¡Usted no tiene el más mínimo derecho de formular preguntas! ¡Con semejante tramoya tan corrosiva urdida desde el inicio, quién sabe con qué demónicos objetivos, no creo que necesite mayor defensa! Más bien... ¡Soy yo el que necesita escudarse de la paulatina amenaza en la que usted se ha convertido! ¡Tramposo! ¡Corrompido! ¡Depravado! ¡Pérfido! ¡Embustero! ¡Malintencionado! ¡Farfullero! ¡Embrollador! ¡Falaz! ¡Peligroso! ¡Réprobo! ¡Pernicioso! ¡Insano! ¡Málefico!

- ¡YA BASTA! ¡PARE YA! ¿QUÉ PORQUERÍAS LE PASA? ¿TAN PARANOICO Y OBSESO LO TIENE EL TEMA? DETENGA ESTA VAINA YA MISMO, CARAJO, ¡QUE YA SE ME ESTÁ ROMPIENDO LA PACIENCIA!

- Uhmmm...

- ¿Y ahora qué, ah?

- Pues... Uhmmm...

- ¿Sí?

- Pues nada, que ha caído. Sencillo. Ha caído. Y de lleno. No puedo más que felicitarme.

- ¿Qué dijo?

- Que no puedo más que felicitarme, mi señor.

- NO, no eso, lo primero.

- Ah... que ha caído.

- ¿He caído?

- Y de qué manera, mi señor.

- De manera entonces que he caído.

- Excelente conclusión, si me permite.

- Ya veo... pues ahora pasó de los insultos a los cinismos. Se está pasando de la raya, está al margen, en el borde, en la arista, tanteando, rozando, palpando el límite. Y créame, si no me arroja una explicación congruente para todo lo que ha pasado, podría lamentarlo.

- No se enfade de más, mi señor. Sólo fue una broma insidiosa, de cierto mal gusto y tacto, lo acepto, pero muy efectiva. Sólo quería enfurecerlo, sacarle el bloque, como dicen en ciertos lugares. Como ve, quien trataba de engañarlo era yo, aunque debo admitir de igual forma que, dentro de esa acción un tanto reprochable de hace un momento, hay un motivo oculto. Le ofrecería de lleno mis disculpas, si no fuera por lo que habíta en el corazón de mi traviesa pilatuna...

- Querrá decir atravesada pilatuna...

- Bueno, sí, lo reconozco, mi jugarreta fue algo atravesada. Pero debe creerme cuando le digo que la mía fue una acción improvisada, pensada y ejecutada de golpe, sin lugar para cavilaciones o análisis. Tan sólo pude actuar, y por desgracia, únicamente de la única manera que conozco.

- ¿Tan sólo pudo actuar? ¿Cómo así? ¿Qué quería lograr de todo esto? ¿Por qué tantos adverbios? De nuevo estoy confundido.

- Perdone el exceso de adverbios, a veces se me escapan los condenados... pero bueno, no tienen mucho que ver en este rollo de todos modos, no nos desviemos mucho del asunto. Ahora, en cuanto a lo que quería de todo esto, le digo que en verdad quería ayudarle.

- ¿Ayudarme?

- Sí, ayudarle a encontrar un tema, una idea, el hilito que necesitaba para jalar, para que así usted pudiera escribir todo lo que quisiera y no le entrara la zozobra de la pantalla en blanco. Por eso, en cuanto usted comenzó su divagación, comenzó a embargarme, o mejor dicho, comenzó a embriagarme el temor de que en verdad pudiera usted quedarse sin qué escribir hoy. Y tanto a usted como a mí tal cosa nos desanima demasiado. No podía permitirme eso. No podía... tenía que hacer algo, y sin muchos aspavientos. Algo rápido.

- Y fue entonces cuando decidió insultarme. Vaya cosa.

- Lo se, lo se, se me estaba yendo el brazo con todo esto. Lo gracioso del caso es que de algún modo pensé que mi estrategia no funcionaría. Usted sabe, por lo que pasa con usted y conmigo... parecido a esperar que lo que se le grita al oído izquierdo no va a ser escuchado por el oído derecho, si no se ha buscado antes la manera de taparle...

- Bueno, es algo parecido, pero no es exactamente como yo lo plantearía, pues de todos modos...

- Espere, por favor. Permitame continuar. Como decía, En un principio pensé que mi repentina idea no daría resultado -la razón podríamos discutirla luego-. Y creame, pensé en abortar ese plan. Pero era tarde. Ya había iniciado con mi perorata hostil. Y usted sabe que cuando eso me pasa me es muy difícil parar. Y para colmo de males, lo admíto, me estaba divirtiendo con todo el asunto. Creo haberselo dicho al principio, me encanta fastidiarlo, aunque no al extremo al que me estaba acercando...

- Bueno... ahora que lo pienso, aquellos insultos no eran tan ofensivos como me pareció en ese momento. Podría decir incluso que... de algún modo... la mayoría de sus insultos tenían algo de ingenio.

- ¿De verdad lo piensa así?

- Sí... No veo por qué decir lo contrario. Es decir, no es que esos insultos fueran el Novamás de las ofensas... y creo que de alguna forma pecaban de cierto maniqueísmo parroquial... pero podía ver que no había nulidad en el pensamiento de quien los profería...

- Uhmmm... Lo merezco, sé que merezco que se me devuelva el daño hecho...

- Tampoco es cuestión de exagerar. Sólo bromebaba. Ya estoy más calmado que momentos atrás.

- Bueno, usted sabe que hablar de ese tipo de emociones es, en nuestro caso, algo ambiguo...

- Claro, claro, pero usted sabe a lo que me refiero. Sé que lo sabe, no finja.

- Está bien, no fingiré... y sí, se a lo que se refiere. Ahora bien, con respecto a lo que le explicaba...

- Sí, ya puedo suponer de que se trataba todo. Usted quería ayudarme a encontrar un tema para escribir, pero terminó metiéndose más de la cuenta en el papel de desconfiado y agresivo. ¿Estoy en lo cierto?

- En efecto, así es. Ahora sí, le ofrezco disculpas muchas...

- No tiene porque hacer esa bobada. Piense que a pesar de todo usted logró su objetivo. Si no hubiera sido así, no habríamos gastado todo el tiempo esta entrada en un mismo rollo. Además, si habla usted o hablo yo, técnicamente daría lo mismo.

- Qué bien. Entonces ganamos, ¡Le ganamos a la pantalla en blanco!

- Sí, ganamos, al menos por hoy. Ya veremos qué pasa después, cuando...

- Ole.

- ¿Qué pasa?

- Me acabo de dar cuenta de algo.

- ¿Ajá?

- Me pregunto si con sus frases alusivas a no saber de qué escribir usted ya había conseguido su tema sin mi ayuda...

domingo, 2 de mayo de 2010

Divagacion escritural


Acabo de terminar de leer la entrada de frailejón desnudo y el plan era apagar el computador y pasar a otras cosas. Sin embargo, como en todas las cosas del mundo hay descubrimientos, a mí se me vino uno durante la lectura de la entrada del desnudo. Muchas de las publicaciones de mi paisano virtual, y últimamente las mías se han tornado hacia un “grito desesperado de liberación escritural”.

Y por un momento se me vino a la cabeza un grupo terapéutico virtual de ayuda a todas las personas con deseos de escribir sobre lo que sea y, que la triste vida, la paradójica vida, o quizás, solo la cochina indisciplina, la poca actitud y esfuerzo para la concentración; o peor aun la escaza madera para lograr escribir “delicias literarias, se impone todo el tiempo”.

Bueno, toda esta sarta de palabras inútiles para indagar: ¿hacia dónde vamos? Porque si la cuestión es seguir escribiendo sobre nuestra desdichada vida, sobre nuestras sufridas entradas, deberíamos volver esto una comunidad que se reúna una vez por semana en torno a sus desgracias con la escritura, sobre la página en blanco y ese poco de temas tan trillados dentro del mundo de los escritores y talleres literarios.

En resumen, no está mal hacerlo, de hecho en este espacio podemos escribir lo que nos venga en gana, pero creo que empiezo a percibir el blog como un centro de rehabilitación virtual para dos lisiados de escritura; por lo que esperar frutos y esas cosas como fue concebido dista de estar cerca de la realidad. No digo más, que cada quien se haga la idea que quiera, pero esta es la mía; ya está, me voy a jugar psp, adiós.